Po przerwie
Rozmowa z Witoldem Mrozkiem
Część środowiska trochę przyzwyczaja się do PiSu, a trochę musi jakoś z nim koegzystować, skoro rządzi. Będzie postępowała normalizacja propozycji artystycznych i sposobów działania, które do tej pory wydawały się PiSowskie czy zastrzeżone dla obozu władzy, a które będą przesiąkać do głównego obiegu. Nie będzie ich aż tak dużo, bo takich osób jak Redbad Klynstra prawica nie ma wiele – przy wszystkich zastrzeżeniach do wypowiedzi Klynstry i jego działalności na przykład w Teatrze Telewizji, to jednak nie jest to Marek Mikos ani Cezary Morawski, tylko osoba z jakimś dorobkiem.
Sezon w obliczu katastrofy klimatycznej
Katarzyna Lemańska
W sezonie teatralnym 2019/2020 wyraźnie widać poszerzenie repertuaru o spektakle problematyzujące kryzys klimatyczny. Twórcy musieli odpowiedzieć sobie na pytania: jak budować dyskurs na temat ekologii i globalnego przegrzania planety? Jaki język jest najodpowiedniejszy: pedagogiczny, eschatologiczny, filozoficzny, socjologiczny, prawny, a może metaforyczno-obrazowy?
Ustanowienia
Moda na sukces?
Piotr Morawski
Bo wszyscy przywykli
I tak nikt mi nie uwierzy
Jolanta Janiczak
Tekst oparty na losach Barbary Zdunk, ostatniej w Europie osoby spalonej na stosie (w 1811 roku). Ta prosta wieśniaczka, matka kilkorga nieślubnych dzieci, została osksarżona o czary i podpalenie miasta Reszel z zemsty na niewiernym kochanku. Jej proces trwał cztery lata - przez ten czas kobietę więziono w potwornych warunkach, gwałcono i torturowano. Jolanta Janiczak opowiada na tej kanwie przejmującą historię o matce i córkach, o molestowaniu i jego skutkach, wreszcie o sytuacji kobiet, których głosom kultura odbierała i nadal odbiera wiarygodność.
Ustalmy fakty
Rozmowa z Jolantą Janiczak
Magda Mosiewicz
Przemoc zawsze rządziła. Zawsze tu była, tylko jest przeoczana. A wręcz jest na nią przyzwolenie, pod warunkiem, że to ta tradycyjna przemoc. Albo tradycyjny wandalizm, na przykład patriotyczne graffiti. Albo tradycyjne wulgaryzmy, niepokorne wyrazy hardości grup tradycyjnie hardych.
Katarzyna Niedurny
Poznanie przeszłości związanej z polowaniem na kobiety dokonuje się powoli, ale konsekwentnie za sprawą publikacji naukowych i publicystycznych czy artystycznych reinterpretacji. Akcent w opowiadaniu tej historii ze słowa „czarownica” przesuwa się na słowo „kobieta”. Refleksja na temat tego, co działo się u progu nowożytności powinna być motorem tak koniecznej zmiany.
Życie: Najgorsze, co można zobaczyć
Teresa Fazan
O wizualnej reprezentacji porodu oraz krytycznym i empatycznym potencjale pracy twórczyń podejmujących temat niewidzialności porodu w kulturze zachodniej. Jak za pomocą reprezentacji artystycznych można nadać widzialność procesowi porodu, z jednej strony doświadczeniu prywatnemu, intymnie związanemu z ciałem osoby rodzącej, z drugiej strony będącemu częścią silnie upolitycznionej ekonomii reprodukcji?
Po bandzie
Nawet zgredy się uczą
Marek Beylin
Właściwie
Rozmowa Ewy Hevelke, Justyny Jaworskiej, Katarzyny Szumlewicz, Katarzyny Wężyk
W Euforii to poczucie zagrożenia związanego z seksem, ale też wszechobecną przemocą i manipulacją, jest oddane jasno. Ale jeszcze lepiej pokazuje to inny brytyjski serial, Mogę cię zniszczyć, który opowiada o doświadczeniach i następstwach gwałtu. Dziewczyna idzie z przyjacielem do klubu i następnego dnia wracają do niej niejasne obrazy przemocy. Powoli rekonstruuje wydarzenia, wspierana przez przyjaciół, którzy mają własne historie. Dwanaście odcinków to prezentacja różnych strategii radzenia sobie z takimi doświadczeniami i zarazem praktyczne kompendium wiedzy o tym, jak działają procedury.
Właściwie (Actually)
Anna Ziegler
Przełożył Łukasz Witczak
Dwoje studentów – on czarny, ona biała – spędzają razem noc. Dużo wcześniej wypili, mają za sobą wspólną zabawę. Wkrótce okaże się, że to, do czego między nimi doszło, zapamiętają zupełnie inaczej. Ona, jako gwałt, on – jako seks za obustronnym przyzwoleniem. Złożona a to z poetyckich monologów, a to z suchych relacji sztuka Anny Ziegler żongluje emocjami czytelnika, który na wiarygodność relacji bohaterów patrzy przez pryzmat swojej do nich sympatii.
Tomasz Basiuk
Premiera w off-Broadwayowskim teatrze Playwrights Horizons sztuki Heros of the Fourth Turning była wydarzeniem niezwykłym. Dramat Willa Arbery’ego przedstawia bowiem młodych katolickich konserwatystów głosujących na Partię Republikańską i uznających dziejową konieczność prezydentury Donalda Trumpa, a mimo to nie sprowadzonych do poziomu karykatury.
Wynurzenia
W tunelu
Pedro Pereira
Przemieszczenia
Skromne korzyści z małych ojczyzn
Jerzy Jarzębski
Przyjrzyjmy się młodej polskiej prozie ostatnich lat. W książkach debiutanckich wejście w dorosłość może się ogniskować w osobliwej subkulturze „gimbazy”, może polegać na odkryciu przez bohaterki swej homoseksualnej tożsamości, ale też może się koncentrować na opisie początków zawodowej kariery i rozgrywających się w tle dramatach osobistych. Czy zatem polityka jest obecna w literaturze najmłodszej? Jak najbardziej. Tyle, że do problemów, które politycy próbują rozwiązać z pomocą grubej pałki, pisarki i pisarze używają pojęć subtelniejszych.
Słońce nad samą Warszawą
Alicja Łukasik
Młoda bohaterka dramatu żyje w zawieszeniu między stolicą, gdzie wyjechała na studia, a teraz pracuje w korporacji, a mniejszym miastem, z którego pochodzi. W Warszawie czuje się obco, choć chodzi na jogę, na terapię i do modnych kawiarni. Powroty do domu z kolei konfrontują ją ze światem, do którego już nie należy. Ani tradycyjna rodzina (i presja założenia własnej), ani dawne przyjaźnie, teraz podszyte zazdrością, nie dają jej już oparcia. Bohaterka jest rozdarta, podobnie jak cały kraj. Nienowy problem nabiera tu blasku dzięki poetyckiej, groteskowej formie.
Cena kawy ze Starbucksa
Rozmowa z Alicją Łukasik
Opowiadacze
Kornelia Sobczak
Potrzebujemy opowiadaczek i opowiadaczy, ich działalności, praktyki, energii, pomysłów i historii, jeśli nie chcemy pozostać w zaklętym kręgu zmurszałych gmachów, w których coraz nowe pokolenia urzędników zastanawiają się, jak przybliżyć młodzieży Chopina, zaciągnąć ludzi do Filharmonii i zachęcić do (narodowego) czytania Lalki czy Sienkiewicza.
Bajki zwierzęce
Dyplomatyka i łowy
Justyna Drath
Noszę ludzi w sobie
Długie życie
Rafał Wojasiński
Dwoje starych ludzi żyje w domu na uboczu. On nieustannie gotuje rosół i zjada talerz za talerzem, bo to jedyna przyjemność, jaka mu została. Ona przymierza rajstopy w różnych kolorach, bo ładne nogi to teraz jedyny jej atut. Na środku izby stoi łódka wypełniona śmieciami - pamiątkami po dawnym życiu. Bohaterowie toczą ze sobą codzienną rozmowę, która się rwie i zapętla, odsłania ich luki w pamięci i dawne tajemnice. Mimochodem odsłaniają się ich dramatyczne przeżycia jeszcze z czasów wojny. Poetycka sztuka Rafała Wojasińskiego nie dopowiada jednak niczego do końca.
Wymieranie
Rozmowa z Rafałem Wojasińskim
Varia
Nowe sztuki:
Filip Grujić Ne pre 4:30 niti posle 5:00
Przemysław Wojcieszek Scenariusz dla trzech aktorek / Lotus Flower / Fuck the System!
Natalia Błok Bomba
